Ik kon er niks aan doen, ik was high..

Om 10 uur savonds wachten voor de bus. En chill dat die bus was joh.. voetenbankjes en bijna plat dat die stoel kon. En dan meteen een leuke film.. prima allemaal! Om 4 uur snachts.. (VROEG!!) in plaats van om 6 uur sochtends kwamen we aan in Puno.. Gelukkig wordt je daar ongeveer het reisbureau ingesleept en hadden we (Celine, Marre en ik) binnen 5 minuten een tourtje naar de eilanden geboekt. Lekker moe een ontbijtje genomen op de terminal terrestre en toen geprobeerd op de stoelen te slapen wat natuurlijk nergens over ging. Tot 8 uur gewacht en toen lekker in het zonnetje gezeten. Samen met nog 1000 schoolkinderen op een bootje naar het eerste eilandje. Uros. Ook wel de drijvende eilanden, ongeveer 3 meter dikke zietlaag waar het op dreef. Alles was trouwens van riet, de bootjes, de huisjes de uitkijktoren de ondergrond de stoelen echt alles.. best ziek maar het zag er wel leuk uit. We kregen van de familie waar we daar waren een inkabanaan.. (lees een gepelde rietstengel) die later niet veel goeds zou doen. Daarna gingen we op een rieten bootje een eindje varen. Op naar Taquille erna met de motorboot. Een schijnbaar toeristisch eiland waar eigenlijk bijna geen toeristen waren.. heelheelheel erg arm, kindjes die 1 sol vroegen voor een foto en iedereen wilde je wel wat verkopen. Je kan wel bezig blijven natuurlijk. Na een superlekkere maaltijd met verse forel, frietjes en rijst.. natuurlijk altijd rijst en aardappelen.. gingen we naar het laatste eiland, Amantani. Het titicacameer leek wel een soort zee geworden, het leek ook net een zee omdat je gewoon zo ver je kunt kijken geen land ziet.. echt heel vet! Maarja, verschillende mensen werden dus zeeziek maar als je lekker op het dek van de boot lag ging het wel prima allemaal! Op Amantani werden we opgewacht door onze familie, een klein vrouwtje die 2 kinderen had en net iets uit het haventje woonde. We kregen een kamer waarvan de deur ontzettend klemde en ongeveer 1.50m hoog was.. hoe vaak we ons hoofd daaraan hebben gestoten weet ik niet meer.. Daarna gingen we koken, in een soort donker hol met 1 kaars en 2 pannen op een vuurtje. Het eten was niet erg lekker en de soep was eigenlijk precies hetzelfde als de hoofdmaaltijd, alleen dan zonder water. Ze zijn daar alleen zo arm dat dat allemaal niet meer uitmaakt.

Na het eten werden we letterlijk in de traditionele kleren vast en dicht gesnoerd. Een soort riem om die zo strak werd aangetrokken dat we nauwelijks meer konde ademen. Een mooie bloes en een rok. Het irritantste was alleen dat je een soort zwarte doek over je hoofd heen kreeg die niet bleef zitten omdat mn haar te glad was.. de oplossing was gewoon een hoofdlamp eroverheen waardoor het dan weer net leek of ik de woestijn in ging.. tis kiezen of delen natuurlijk. We moesten nog even 20 minuten lopen naar de plaza de armes waar het feest zou zijn. Supergoed en leuk bandje met panfluiters, trommelaars, gitaristen en gewone normale fluitisten. Daarna begon de dans, waar echt geen ritme in te vinden was.. wel een grap, want blijkbaar vonden de mensen daar wel dat er een ritme in zat..

Savonds was het weer mis, werd ik weer ziek superbuikpijn enzo echt heel vervlend. De dag erna heel lang wachten op de boot en daarna meteen weer naar een dokter. Weer een maag en darminfectie en ik mocht vervolgens weer de hele apotheek leegkopen tot vreugde van de mensen daar en tot verdriet van mij zelf. Later werd het eigenlijk wel weer leuker, we hadden een chill hostel waar ik zelfs maispannenkoeken kreeg en de medicijnen zorgden ervoor dat ik de hele tijd bij alles dubbel lag. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom.

De laatste dag in Puno geweest, met medicijnen kon ik alles aan, woehoee! Lekker op een terrasje gezeten, naar het cocamuseum geweest, wat bestond uit 1 kamer en daarna naar een inca begraafplaats geweest, Sillustani. Niet een normale begraafplaats maar een soort torens van 12 meter hoog waar dan maar 2 mensen in begraven werden. Supermooi was het daar en allemaal flamingo´s gezien ook heel vet. Daarna nog bij een locale familie geweest om te kijken hoe ze daar leven. Alleen maar bedelaars de hele tijd.. heel zielig maar soms ook gewoon heel erg irritant. Aan het eind van de dag weer lekker in de bus terug.. De hele bus was stil en we kregen geen film, en alles was vet grappig op de één of andere manier.. maar ik kon er niks aan doen, ik was high!